Amur czarny

Budowa zewnętrzna: Ciało silnie wyciągnięte, podobne kształtem do ciała klenia. Pysk tępy, pomiędzy otworami nosowymi lekko wgłębiony, otwór gębowy lekko dolny, pozbawiony wąsów. Oczy małe. Partie brzuszne zaokrąglone. Łuski duże, 39-42 wzdłuż wyraźnej, biegnącej wzdłuż całego ciała linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 9, a odbytowa z 10 promieniami. Wszystkie promienie są miękkie i elastyczne. Zęby gardłowe 1-2-rzędowe, 4-5 lub 1.4-4.1; masywne, przystosowane do przecierania. Grzbiet ciemny, prawie czarny, boki trochę jaśniejsze. Strona brzuszna brudnobiała, o słabym srebrzystym połysku. Wszystkie płetwy ciemnoszare. Maksymalna długość 80 cm.

Występowanie: Spokojne, głębokie wody płynące i jeziora o mulistym lub piaszczystym podłożu w Chinach (np.: Jangcy), na Tajwanie, mniej licznie w dorzeczu Amuru (tutaj głównie w jego południowej części). Hodowany w południowej i południowo-wschodniej Rosji, stąd występuje w południowej części dorzecza Wołgi, a także w północnych dopływach Morza Czarnego (Dniestr, Dniepr). Również wprowadzono go do basenu Dunaju (Węgry, Rumunia).

Tryb życia: Będący jedynym przedstawicielem rodzaju Mylopharyngodon amur czarny sprowadzony został do Europy jako ryba hodowlana. O jego biologii rozrodu nic nie wiadomo, poza tym, że ikra swobodnie unosi się w wodzie. Jest stosunkowo mało wrażliwy na wahania temperatury. Nie oznacza to jednak, że nie zależy od niej szybkość jego wzrostu, gdyż w niższych temperaturach ryba ta słabiej żeruje.

Odżywianie: Zjada ślimaki (zwłaszcza gatunki z rodzaju Viviparus), których skorupy miażdży silnymi zębami gardłowymi.